Wyświetlania ~ znowu!

Jej! Ale się cieszę, bloga ma już ponad 2000 wyświetleń! Dziękuje wam wszystkim bardzo serdecznie i zapraszam do kontynuacji lektury mojego bloga. A przy temacie lektur co teraz czytacie do szkoły? Ja mam "Kamienie na szaniec". A wy? 

 Post krótki, ale na temat :D

Nowy wygląd bloga

Jak widać zmieniłam nie co wygląd bloga. Mam nadzieję, że dzięki temu będzie on bardziej czytelny i wyraźny. Zapraszam do czytania, komentowania i dodawania do obserwowanych (odwdzięczam się). i jeszcze raz zapraszam na:

http://zyciowa-rotacja.blogspot.com/

I chciałabym jeszcze poprosić was o głosy na:

http://4glte.play.pl/zgloszenie/18709

http://4glte.play.pl/zgloszenie/24903

Każdy może oddać max. 3 głosy (na jedno)!

Z góry dziękuje i przepraszam za spam :D

Rozdział 12 "Cienie, nie są dobre"

*Alexandra*

-Dajesz młody, lecisz! – Krzyczałam na Dylana. Cóż poprosił mnie, abym pomogła mu w opanowaniu anielskich mocy, to mu pomagam. Zaczynamy od najprostszych rzeczy.  Na rozgrzewkę latanie. Jesteśmy na opuszczonej plaży, i nie wiem czemu ale mam wrażenie że mimo iż ostatnio spotkałam tu Danego, tym  razem go nie będzie.  A propos od naszego ostatniego spotkania minęły już 3 dni i szczerze powiedziawszy… OSZALEJE!  Prawda jest taka, że nie wiem kto powinien zrobić kolejny krok. Próbowałam do niego zadzwonić kilka razy, ale nie dawałam rady.  Wybierałam jego numer, ale widząc jego zdjęcie odbierało mi siły. Przyznam szczerze, że źle wysypiam od tamtego czasu.

-Szczerze cię nienawidzę! – Usłyszałam głos Dylana, zaśmiałam się. – jak długo jeszcze mnie będziesz męczyć?! – Krzyknął. Spojrzałam na nadgarstek ,na którym powinien być zegarek, ale go nie było.

-Tak jeszcze z kwadrans – Powiedziałam. Tę jęknął. Wracając, ja cierpię coraz bardziej, choć wiem że tak nie powinno być i do niczego nie powinno dojść. Że nie powinnam, nic do niego czuć. Jednakże to silniejsze ode mnie.  Serce drze się o wiele głośniej niż rozum. Nawet myślałam, nad tym czy warto by było stracić skrzydła dla miłości.  Tak, czy owak chciałam go. Chciałam jeszcze raz poczuć smak jego ust, spojrzeć w jego czekoladowe oczy i wtulić się w jego ciepłe ciało.

-Halo! – Usłyszałam wrzask Dylana w uchu i dopiero wtedy się ocknęłam.

-Co? Co? Jak?  - Mówiłam zdezorientowana.

-Minęło już te 15 minut, a ty w transie – Powiedział i zrobił dziwną, niby rozmarzoną minę. Ja tak wyglądam?

-Dobra, dobra, to teraz… - I tak zaczęła się męczarnia Dylana.  Po jakiś 3 godzinach skończyliśmy. Dylek co chwilę mówił, jak to mnie nienawidzi. W domu byłam koło 4 po południu.  Szybko wbiegłam do pokoju i się zamknęłam w nim. Wzięłam zeszyt, coś do pisania i zaczęłam pisać to co mi do głowy wpadło. Słowo po słowie. Tak, przyznam że ostatnio złapała mnie wena twórcza i zaczęłam pisać. Ni to pięknie, ni ładne . Takie moje szkice tekstów. Co chwila zmazywałam coś. Tu to się nie rymuje z tym, tu to nie pasuje do przekazu itd.  Dystans, tak brzmiało jedno ze słów w piosence. Może właśnie to on mi jest potrzebny. Dystans. Tak musze zacząć trzymać Daniela na dystans, bo inaczej to się może źle skończyć. Wiem, że pewnie w jego obecności będzie to trudne, ale muszę dać jakoś radę i utrzymywać go na dystans. Jezu ile ja razy powtórzyłam dystans. Oj, no i znowu!

    Zjechałam po poręczy schodów na dół. Większości nie było, pewnie pilnują swoich podopiecznych. W salonie siedzieli tylko Seba i Chase.  Zignorowałam ich i szybko pobiegłam do kuchni. Wyjęłam z lodówki jabłko i wróciłam do pokoju. Nudziło mi się więc, aby zaspokoić nudę włączyłam laptopa.  Jednej rzeczy nie mogę zrozumieć. Prawda była taka, że za nim Kristian, czy tam Chase przyjechał do nas tęskniłam za nim a gdy się pojawił wszystko prysło. Może to przez to, że chwilę przed jego pojawieniem całowałam się z Danielem. Nie! Alexis cicho siedź! Nie myśl o nim!   I jak ja mam zachować dystans? No jak?!

-No mała co tam? – Zapytała wchodząc do pokoju Diana.

-Bywało lepiej – Odpowiedziałam krótko nie unosząc głowy spod urządzenia. Usiadła koło mnie na łóżku podpierając się łokciami.

-A ja głupia myślałam, że anioły to bezcielesne części  bytu, które nie odczuwają żadnych uczuć – Powiedziała luźno.

- No to się myliłaś. Jak widać nasze serca  są skonstruowane na wzór ludzkich, a że pozbawiono nas fizycznego odczuwania, nasze serca potrafią kochać o wiele bardziej. Również dlatego, że jesteśmy aniołami więc zostaliśmy obdarzeni dodatkowym miejsce dla ludzi, przez których jesteśmy otoczeni.

-Po pierwsze: ciekawe skąd to ściągnęłaś? Z jakiejś książki? A po drugie: przyznałaś się, że go kochasz! – Wykrzyknęła radośnie i zaczęła skakać jak małe dziecko po pokoju nucąc dźwięcznie.

 -Al się zakochała, Al się zakochała! Do pokoju wszedł David, który widząc szarże brunetki dołączył się do niej.

-A w kim? – Zapytał ciekawy.

-Nie! –Wskazałam palcem na Di, aby nie powiedziała.

-W blondasku – Powiedziała, a ja uderzyłam głową w klawiaturę laptopa.

-Uuuu Daniex! – Powiedział Dave po czym zaczął nucić razem z czarnulką.

-Pogięło was! – Powiedziałam. Wstałam z łóżka, po czym wypchnęłam ich z pokoju zostając sam na sam z myślami.  Usiadłam opierając się o drzwi i odetchnęłam głęboko. I co dalej Alex, i co dalej?

*Diana*

 Alex wypchnęła mnie i Davida z pokoju.

-A teraz o co chodzi? – Zapytał, bo nie był świadomy całej sytuacji dotyczącej Daniex tak jak ja.

-Długo, by opowiadać – Przewróciłam oczami – całowali się, zakochali w sobie jak sądzę z wzajemnością. Ale związek jest nie możliwy. Mówiąc w skrócie. David uniósł ręce w geście kapitulacji.

-Okey, nie chcę być częścią tego romansidła – Powiedział – ale lepiej nie mówić o tym Chase’owi. Kiwnęłam twierdząco głową.  „Na to już trochę za późno” usłyszałam w głowie jego głos. Ups, powiedzieliśmy równocześnie z David’em. Najwyraźniej do niego też przemówił. Mimo, że spodziewałam się iż głos Chase’a będzie zdenerwowany, był on raczej zdołowany. Trochę dziwnie mi to pomyśleć, po tym wszystkim jak ją skrzywdził. Ale czy to możliwe, że on nadal ją kocha?  Czy to możliwe, że Krystian, nie Chase nadal kocha tę część naszej Alexandry, którą kiedyś była. Czy on nie pogodził się tak łatwo jak nam się zdawało z jej śmiercią?  W sumie to nie wiemy co się stało po naszej śmierci (jak to brzmi) z naszymi znajomymi. Więc ciężko powiedzieć, czy Krystian tak naprawdę nie płakał po nocach z tęsknoty za nią.

-Można to sprawdzić – Powiedział David. Spiorunowałam go wzrokiem, za czytanie mi w myślach. Skulił się lekko. Ale miał rację, jest sposób żeby sprawdzić co działo się z naszym kolegą kilka miesięcy  temu. Cienie. Są to stwory, które mogą pokazać nam wybrany moment z przeszłości.

-To co idziemy? – Zapytał. Kiwnęłam twierdząco głową. Zeszliśmy na dół i chwytając kurtki wyszliśmy z domu. Poszliśmy do lasku nieopodal  naszego domu.

-Dobra, a wiesz jak się je wywołuje?

-Pamiętam, że z Leną coś o nich czytałyśmy. Musimy się skupić, na tym co Cień ma nam przekazać.  Skupmy się na dniu, w którym Krystian dowiedział się o jej śmierci. David przytaknął głową. Oboje przymknęliśmy oczy i w skupieniu myśleliśmy o tamtym feralnym dniu. Zaczął wiać silny wiatr, jednak nie ruszyłam się.  Nagle poczułam, że coś przygniata mnie do ziemi, a chwilę później usłyszałam świst.  Otworzyłam oczy. David ochronił mnie swoim ciałem. Przed nami leżała posrebrzana emitująca strzała.  Chłopak zszedł ze mnie i mogliśmy się obrócić. Za nami stał jakiś chłopak. Na oko w naszym wieku. W ręku trzymał napięty łuk z emitującą jaskrawym światłem strzałą. Wycelował ją prosto w nas. Odruchowo cofnęliśmy się. 

-No siemka aniołki, co tam? – Powiedział chrypliwym głosem. Rozprostowałam plecy i z napiętych ramion wypuściłam moje śnieżno białe skrzydła, które delikatnie rozerwały moją bluzkę i kurtkę.  David, zrobił to samo w ślad za mną.

-Nie próbuj nic zrobić, nawet nie wiesz z kim zadzierasz – Powiedziałam drżącym głosem. Chłopak prychnął, dopiero gdy zbliżył się do nas jeszcze bardziej zobaczyłam jego szare skrzydła. Demon. Tak pamiętam, że Alexis kiedyś mi mówiła że demony w ludzkiej postaci mogą mieć skrzydła. Szare, poszarpane skrzydła.

-Jakieś ostatnie życzenie? – Zapytał, gdy cofaliśmy się ilekroć on robił krok ku nam. To nasz koniec. Czy tak mam po raz kolejny zginąć?!  Nie chcę znowu umierać. Ale zaraz, przecież ja jestem nieśmiertelna! Chociaż, z drugiej strony te strzały nie wyglądały na zwykłe.  Poczułam jak przerażony równie jak ja David, ściska mój nadgarstek.

-Assasin’s  Creed! – Usłyszeliśmy znajomy nam głos i po chwili chłopak leżał przygnieciony na ziemi.  Alex zeszła z niego.  Gdy wstał zdezorientowany zaczęła okładać go pięściami, a on nie umiał się bronić.  Gdy znów leżał na ziemi, a Alex wycelowała stojąc nad nim jego własną broń zaczął błagać o litość.

-Nie błagam, daruj mi! – Mówił błagalnie – działam na zlecenie!

-Kto cię przysłał? – Wysyczała.

-Ja nie mogę powiedzieć - Alex wycelowała strzałę w jego klatkę piersiową.

-Dobra to był… - Przerwał. Dziewczyna spojrzała na niego magnetycznymi oczami i chłopak zaczął płakać… krwią.

-Mów! – Wysyczała.

-Dayamon – Powiedział i to były jego ostatnie słowa, zanim anielica wbiła srebrzystą strzałę w jego klatkę piersiową.

----------------------------------------------------------------------------------

Haha, jest wreszcie 12 rozdział. Może trochę krótki, ale przynajmniej miałam pomysł.

Czytasz=Komentujesz